Politieblog: Een weekend van leven en dood

REGIO – Een weekend met veel contrasten. Ik voel een mix van emoties, die behoorlijk door elkaar lopen: Leven en dood. Om nooit te vergeten…

Ik heb dat weekend een zogenoemde as-dienst, assistentiesurveillance. Tegenwoordig noemen we dat noodhulp. Die zaterdag heb ik ochtenddienst van 07.00 uur tot 15.00 uur en ‘s avonds om 23.00 uur gaat mijn nachtdienst in. Een combinatie die nu niet meer voorkomt, maar die 20 jaar geleden heel gewoon was.

Verkeersongeval
Zaterdagochtend ben ik grotendeels alleen aan het werk. Er komt een melding over een verkeersongeval: een man is gewond geraakt. Ik ben er als eerste en sta er alleen voor. De man heeft zijn nek gebroken, blijkt later in het ziekenhuis. Wonderwel valt de breuk mee. De artsen verwachten dat het slachtoffer volledig herstelt. Het had, gezien het ongeval, veel slechter kunnen aflopen.

Suïcide
Binnen een uur doet zich een heel andere situatie voor. Iemand kiest er bewust voor om uit het leven te stappen en gooit zich voor een aanstormende trein. Ook hier ben ik als eerste ter plaatse. Het lichaam is volledig verminkt en ligt verspreid over de spoorbaan. Op het door bomen beschutte, windstille baanvak hangt een bijzondere, zoetige lucht. Een collega die aan komt lopen, legt uit dat dit waarschijnlijk komt door het lichaam.

Ik ben eerder in een soortgelijke situatie geweest en toen leerde ik mijn grens kennen. Ik weet nog goed dat ik meehielp met het bij elkaar zoeken van de lichaamsdelen en dat ik toen met een afgerukt been in mijn handen liep. Vreselijk vond ik dat; dat doe ik nooit meer. Dus nu besluit ik dat ook niet te doen en vast te houden aan mijn eigen grens.

Het is vreselijk tragisch, maar gelukkig kan ik zo’n gebeurtenis een plaats geven. Ik besef wel hoe deze gebeurtenis in schril contrast staat met het ongeval eerder deze ochtend. Enkele uren later is het tijd om naar huis te gaan. In de avond slaap ik nog een paar uurtjes om weer fris de nachtdienst in te kunnen.

Baby overleden
Die nacht doe ik dienst met een collega. In de vroege ochtend krijgen we de melding van een levenloze baby. We haasten ons naar het opgegeven adres. Daar aangekomen blijkt dat zowel het ambulancepersoneel als wij weinig meer kunnen doen. De baby is gedurende de ‘s nacht al overleden, reanimatie heeft geen zin meer. Een exacte doodsoorzaak kan niet worden vastgesteld en daarom wordt het overlijden bestempeld als wiegendood. Ik vergeet nooit meer hoe stil de baby in het wiegje ligt, en het lijkbleke gezichtje.

‘Mijn kind leeft!’
Het maakt op iedereen zeer grote indruk. Ik heb een kindje van ongeveer dezelfde leeftijd. Ik kan het daarom zo goed plaatsen, ook het onvoorstelbare verdriet van de ouders. Thuis loop ik regelrecht naar de wieg van mijn eigen kindje. Wat ligt die nog lekker te slapen, met een gezonde blos op de wangen. Ik let op de ademhaling en zie het borstkastje op en neer bewegen. ‘Mijn kind leeft!’, gaat er door me heen. Een onbeschrijfelijk gevoel van geluk en blijheid, maar ook verdriet overmant me. Ik pak mijn slapende kindje uit het wiegje en knuffel het wakker. Ik houd het niet droog. Wat ben ik blij en dankbaar tegelijk. Ook voel ik mij direct in het verdriet met die ouders verbonden. Het is een mix van emoties, die behoorlijk door elkaar heen lopen.

Ik ervaar een groot onrecht en begrijp er werkelijk niets meer van. Een baby, zo puur, behoort nog een mooie en lange weg voor zich te hebben. In mijn optiek is het zo oneerlijk. Nog geen etmaal daarvoor besloot iemand zelf het leven te beëindigen!

Dat bewuste weekend deden zich drie gebeurtenissen voor met zo veel contrasten. Dat is het leven, daar hoort de dood ook bij. Dat ons werk impact kan hebben, wist ik toen ik bij de politie solliciteerde. Ik word wel vaker geconfronteerd met leven en dood, maar dit keer kwam alles wel heftig samen. Een weekend om nooit te vergeten.

Voor het laatste nieuws uit de regio volg je ons op Facebook