BLOG: Dodelijk motorongeval terwijl ‘anderen zeuren over te laat komen’

ARNHEM – Maandagochtend 3 september heeft er een ernstig ongeval plaatsgevonden waarbij een 22-jarige motorrijder uit Wijchen is overleden. Marcel, weginspecteur bij Rijkswaterstaat, heeft onderstaande blog gemaakt waarin hij schrijft hoe hij deze hulpverlening heeft ervaren. Ook schrijft hij over hoe ongeduldig andere weggebruikers zijn, terwijl er al rode kruizen boven de weg hangen en ‘het slachtoffer ligt te vechten voor zijn leven’.

Maandagochtend, het begin van een nieuwe week. Ik ben op weg naar het steunpunt (ons districtskantoor), waar ik heb afgesproken met een nieuwe collega-weginspecteur die vandaag met me mee zal rijden. Onderweg krijg ik telefoon van de meldkamer: ‘Er is een motorrijder onderuit gegaan op de snelweg A50.’ Ik aarzel geen moment en verander direct mijn koers.

Onderweg neem ik nog een keer contact op met de meldkamer. Ik krijg te horen dat het slachtoffer er ernstig aan toe is. Mogelijk is hij zelfs overleden. Met zwaailicht en sirene zet ik mijn spoedrit voort. Snel bel ik mijn nieuwe collega en vertel hem dat ik op weg ben naar een zeer ernstig incident. Van meerijden komt dus niets terecht vandaag. Daar heeft hij natuurlijk alle begrip voor. Vervolgens vraag ik een andere collega-weginspecteur om assistentie. Hij antwoordt meteen: ‘Ik kom er direct aan en regel ook de afzetting!’

Niemand mag er meer door
Eenmaal ter plaatse zie ik dat de meldkamer de verbindingsweg van de snelweg A50 naar de snelweg A12 inderdaad met rode kruizen heeft afgesloten. Ik richt me op de veiligheid van de hulpverleners die al met het slachtoffer bezig zijn. Ik zet mijn auto in fend-off op de 2 linker rijstroken en doe snel mijn autodrip (het bord met de pijl) omhoog, zodat het verkeer er echt niet meer langs kan. Dat blijkt voor sommigen soms erg lastig; rode kruizen boven de weg en een Rijkswaterstaatvoertuig dat niemand meer doorlaat. Ik stap uit om mijn oranje kegels te pakken en zie, eigenlijk niet eens tot mijn verbazing, voertuigen pal achter mijn auto staan.

‘Er ligt daar iemand te vechten voor zijn leven en zij beginnen te zeuren over te laat komen!’

Sommige bestuurders stappen uit en vragen of ze er écht niet langs kunnen. Ik geef netjes aan dat dit echt niet kan, aangezien er een ernstig ongeval is gebeurd. Zoals vaker, hoor ik mensen zeggen: ‘Mooi balen, nu kom ik te laat op mijn afspraak.’ Ik geef hier verder geen antwoord op, maar denk wel bij mezelf: ‘Er ligt daar iemand te vechten voor zijn leven en zij beginnen te zeuren over te laat komen!’

Tekst gaat verder onder de foto

Reanimeren
Ik zet snel mijn kegels neer en loop richting het incident. Omdat het ergens onderaan de bocht is gebeurd, is het nog een aardig stukje lopen. Gelukkig komt op dat moment mijn collega aanrijden. Ik spring snel bij hem in de auto en rijd met hem naar de gevreesde locatie. We zien het ambulancepersoneel druk met reanimeren. Wij weten beiden uit ervaring dat dit behoorlijk inspannend is. Daarom vraagt mijn collega de ambulancebroeder of we kunnen helpen. Hij geeft aan dat het niet nodig is en bedankt ons. Wij doen een stap terug en richten ons op het verplaatsen van enkele voertuigen die ruimte moeten maken voor de komst van de traumaheli.

Gevochten voor het leven
Een paar minuten later landt de traumaheli op de weg. De arts stapt uit en spoedt zich naar het slachtoffer. We zien dat er nog steeds hard wordt gevochten voor het leven van de man. Na een klein half uur komt helaas toch het bericht dat de motorrijder is overleden. De heli vertrekt (zonder het slachtoffer) en de Verkeersongevallendienst (VOA) komt ter plaatse om het incident in kaart te brengen. Niet veel later arriveert ook de uitvaartverzorger, die het overleden slachtoffer zal vervoeren. De VOA maakt nog wat foto’s van de motor. Zodra de VOA klaar is, begint de berger met het afvoeren van de motor.

‘Zoiets heftigs moet je echt een plek geven’

Nazorg
Na ruim 3 uur is de weg weer vrij. Onwerkelijk. Het verkeer raast er weer over alsof er niks is gebeurd. Mijn collega en ik gaan op weg naar het steunpunt. Na dit soort trieste incidenten is het prettig dat er ruimte is voor nazorg. Even met een bakkie koffie je rust pakken en het incident bespreken. Zoiets heftigs moet je echt een plek geven.

Tekstbron: Weginspecteur Marcel / Rijkswaterstaat

ZIE OOK: Politie zoekt nog getuigen van dodelijk ongeval knooppunt Grijsoord