Politieblog: ‘Wijze les’

POLITIEBLOG – Ik heb nachtdienst en het is ijzig koud. Het is begin oktober, maar de winter komt er al aan. Samen met een collega rijd ik vanaf een melding terug naar het bureau. We hebben een poos in de kou gestaan en zijn toe aan een bakje koffie om weer een beetje op te warmen.

We rijden in donker, landelijk gebied op een weg waar je 80 kilometer per uur mag rijden. Aan weerszijden van de weg is een apart fietspad. Ik zit achter het stuur. Deze nacht zijn wij de enigen die nog onderweg zijn en ik heb mijn grote licht aangedaan om de weg goed te kunnen overzien.

Opeens zie ik in mijn voorruit iets oversteken en trap vol op de rem. Als ik uitstap blijken het twee fietsers te zijn die midden op de weg stilstaan. Hun fietsen zijn nog zo’n halve meter verwijderd van de voorkant van onze dienstauto.

De fietsers zijn boos. Terwijl ik nog sta te trillen op mijn benen, loopt mijn collega naar ze toe en gaat met ze in gesprek. Het scheelde niet veel of ik had deze fietsers aangereden, want ze waren echt niet te zien in het donker. Beiden hebben geen licht op hun fiets, zowel voor als achter niet.

Als ik ben bijgekomen van de schrik, luister ik naar wat de fietsers te zeggen hebben. Ze vertellen ons dat ze verblind werden door het grote licht van de dienstauto. Ze vonden dat ze ons dat maar eens even duidelijk moesten maken en besloten de tachtig kilometerweg op te rijden, zodat wij wel móesten stoppen.

Ik probeer de mensen uit te leggen dat het levensgevaarlijk is wat ze deden en dat ik ze bijna had aangereden. Dit wordt mij niet in dank afgenomen. Ze willen mijn legitimatiebewijs zien, zodat ze een klacht tegen me in kunnen dienen.

Ik pak mijn bonnenboekje uit mijn zak. Ineens valt het gesprek helemaal stil. “Wat gaat u nou doen?” vraagt een van de fietsers. Ik antwoord dat ik ze beiden twee bonnen geef; een voor het niet rijden op het verplichte fietspad naast de tachtig kilometerweg en eentje voor het niet hebben van fietsverlichting.

Nu pas dringt het tot de fietsers door wat er eigenlijk is gebeurd. Ze beginnen excuses te maken en een van de twee zet zelfs zijn fietsverlichting aan.

Ik leg nogmaals uit dat hun actie hartstikke stom was. Sowieso is het fietsen op een tachtig kilometerweg niet heel handig, als er een apart fietspad naast loopt, maar als ze in elk geval nog hun fietsverlichting aan hadden gehad, dan had ik ze zien aankomen. Nu was het echt kantje boord. Mijn boodschap komt over. De twee fietsers zijn een wijze les rijker en twee dikke bekeuringen armer. Hopelijk blijft deze les een beetje hangen.