Politieblog: ‘Wanneer seconden, uren lijken te duren….’

ARNHEM – De politie van Arnhem-Zuid heeft een politieblog online gezet over een reanimatie van een kind. Dankzij snel handelen van agenten heeft het kindje het gered. Lees de blog hieronder.

tekst gaat verder onder advertentie

Afgelopen zaterdag werden wij via onze portofoon opgeroepen door onze meldkamercentraliste. Aan de stem van de centraliste te horen was het een serieuze melding. We hoorden haar zeggen: “Willen jullie gaan naar… voor een reanimatie. De ambulance en de brandweer zijn ook onderweg”.

Reanimatie van een kind
We kregen toestemming om onze optische en geluidssignalen te gebruiken en terwijl wij aanrijdend waren maakten wij een plan en verdeelden we de rollen wie wat zou gaan doen. Al snel zocht onze meldkamercentraliste weer contact met ons. We hoorden haar zeggen: ” het blijkt te gaan om een reanimatie van een kind”.

Deze aanvulling kwam heftig bij ons binnen. We keken elkaar aan en namen nog even kort door hoe te handelen bij een reanimatie van een kind. Elke seconde onderweg erheen leken minuten te duren. We hoorden via onze meldkamer dat er meerdere eenheden van de politie werden aangestuurd en dat ook de traumahelikopter opgeroepen zou zijn.

Op ons navigatiescherm in het voertuig verscheen een vlaggetje. Hierdoor wisten wij dat we er bijna waren. Het werd stil in onze auto en de spanning was hoog. Eenmaal ter plaatse zagen wij dat de ambulance er nog niet was. Wij waren die eerste die zouden moeten gaan handelen.

De rollen waren verdeeld en hier hielden we ons aan. Mijn taak was om vanuit ons voertuig naar de woning te gaan en daar te handelen naar wat ik aantrof. Mijn maatje zou de auto weg zetten en spullen uit de auto meenemen.

Handelen naar intuïtie
Ik ben onze auto uit gegaan en ben gaan rennen naar de woning. Ik zag een man in de deur opening staan die mij aan riep en mij binnen liet. Ik liep de woonkamer binnen en daar op bank lag ze dan… een meisje van een paar weken oud. Ik zag dat ze op haar rug lag en dat haar gezichtje paars aangelopen was. Naast het meisje zat haar moeder die een telefoon aan haar oor had waarmee ze contact had met onze meldkamer. Ik zag dat het meisje niet knipperde en een starre blik had. Op dat moment schoot er van alles door me heen en het enige wat ik kon doen was handelen naar intuïtie.

Ik nam het meisje over van haar moeder en heb zo goed en zo kwaad als het kon haar op haar zij gelegd. Zoals mij is aangeleerd begon ik met mijn vingers op het borstkastje te drukken. Na een paar keer drukken zag ik tot mijn verbazing dat ze begon te knipperen met haar oogjes. Ook hoorde en zag ik dat ze adem haalde en dat de paarse kleur in haar gezichtje weg trok. Ondanks dat bleef ik het meisje vast houden en bleef ik over haar buikje wrijven.

Ik herinner me nog dat ik via de portofoon doorgaf dat het kindje weer zelf ademhaalde dit voor de overige collega’s die nog onderweg waren. Ineens merkte ik dat er iemand naast me was komen zitten. Ik keek en ik zag dat het een ambulanceverpleegkundige was. Een last viel van mijn schouders. Ik kon het meisje overdragen aan de mensen die voor haar konden zorgen.

Kippenvelmoment
Ik vertelde de ambulanceverpleegkundige wat er zojuist gebeurd was en wat ik had gedaan. Ik merkte dat het meisje werd over gepakt en dat zij op tafel werd gelegd waar ze werd aangesloten op de hartmonitor. Snel werden er allerlei testjes gedaan. Vervolgens hoorde ik de verpleegkundige zeggen: “ze is stabiel, ze doet het goed”. Mijn maatje en ik keken elkaar aan en zonder ook maar een woord te wisselen voelden we hetzelfde.. een enorm kippenvelmoment..!!

We zagen hoe het meisje warm werd ingepakt en we hoorden dat ze toch voor controle mee zou gaan naar het ziekenhuis. De ambulanceverpleegkundige kwam naar ons toe en gaf ons de complimenten voor het snelle en goede handelen.

Het meisje maakt het inmiddels goed. Een melding, een avond om nooit meer te vergeten.